你中有我我中有你 中文借词对于泰语声调的贡献

语言之间的交流经常能够通过互相拥有的借词体现出来，在泰语中就有很多随着华人迁移而来一同带来的词汇，这些词汇不仅丰富了泰语的词汇体系，而且对泰语的声调也产生了一定的影响。到底是怎么回事，我们一起来了解一下。

คำยืมภาษาจีน มีการนำมาใช้ทับศัพท์จนเป็นคำคุ้นเคยในชีวิตประจำวัน เช่น ยืมคำศัพท์ฮกเกี้ยน ได้แก่ ฮ่องเต้, ฮองเฮา, ก๊ก (แคว้น, ประเทศ) ฯลฯ ศัพท์แต้จิ๋ว ได้แก่ ก๋วยเตี๋ยว, กงสี, กังฉิน ฯลฯ ศัพท์กวางตุ้ง ได้แก่ ปักกิ่ง, ปาท่องโก๋, เย็นตาโฟ  เป็นต้น
泰语在日常生活中借用中文词语已经成为习以为常的现象，例如借用福建话词汇，如“皇帝”、“皇后”、“国”等；借用潮州话词汇，如“粿条”、“公司”、“奸诈”等；借用广东话词汇，如“北京”、“油条”、“酿豆腐”等。

เหตุจากการยืม คำยืมภาษาจีน มาใช้นี้เอง ทำให้ไทยต้องคิดเครื่องหมายวรรณยุกต์ตรี (  ๊ ) และจัตวา (  ๋ ) ขึ้นเพื่อใช้เขียนคำยืมภาษาจีนเป็นหลัก ต่อมาจึงใช้เขียนคำยืมภาษาอื่นด้วย ส่วนคำไทยนั้นใช้กับคำเลียนเสียงธรรมชาติหรือเสียงอุทาน เช่น ฮ้า ฮื้อ
由于借用了中文词语，泰语也需要引入附加的声调符号 (  ๊ ) 和 (  ๋ ) ，用来书写借用的中文词语。后来，这种书写方式也被用于书写其他外来词汇。而泰语本身用于模仿自然声音或拟声词，例如“ฮ้า”、“ฮื้อ”。 

แม้คำไทยจะมีวรรณยุกต์ 5 เสียง แต่ระบบอักษรกลาง สูง ต่ำ ทำให้เราใช้ไม้เอก (  ่ )  ไม้โท (  ้ ) ก็สามารถเขียนคำไทยได้ครบ 5 เสียง เช่น คา ข่า ค่า ค้า ขา, นา หน่า หน้า น้า หนา  อักษรกลางเสียงตรีและจัตวาเป็นพยางค์ที่ไม่มีความหมาย เช่น ก๊า ก๋า ตี๊ ตี๋ ปู๊ ปู๋  แต่คำยืมภาษาจีนต้องใช้อักษรกลางไม้ตรีและจัตวามาก เช่น เกี๊ยะ (รองเท้าไม้) ก๋ง เก๋ง เจ๊ง  ฉะนั้นอักษรพ่อขุนรามคำแหงจึงมีแต่รูปวรรณยุกต์เอก (  ่ ) และโท (  ้ ) แต่รูปจัตวา (  ๋ ) นี้ เมื่อเขียนเร็วหวัดติดเป็นเส้นเดียวกันค่อย ๆ กลายเป็นรูปโท (  ้ ) รูปจัตวา (  ๋ ) จึงใช้กำกับเสียงจัตวาอักษรกลาง
尽管泰语有5个声调，但是由于辅音的高、中、低声调系统，我们可以使用附加声调符号“่”和“้”来书写所有的5个声调。例如，“คา”、“ข่า”、“ค่า”、“ค้า”、“ขา”、“นา”、“หน่า”、“หน้า”、“น้า”、“หนา”。中辅音附加声调符号的声调 (  ๊ ) 和 (  ๋ )本身没有意义，例如“ก๊า”、“ก๋า”、“ตี๊”、“ตี๋”、“ปู๊”、“ปู๋”。然而，借用的中文词语需要使用音节 ( ๊ )和 ( ๋ )声调，例如เกี๊ยะ、“ก๋ง”、“เก๋ง”、“เจ๊ง”。因此，兰甘亨创造的字母中只有音节附加符号“่”和“้”，没有音节附加符号“๋”。但是当快速书写时，就变成了“้”和“๋”，用于标记中辅音声调。

สมเด็จฯ กรมพระยาดำราชานุภาพประทานคำอธิบายเรื่องไม้ตรี (  ๊ ) และจัตวา (  ๋ ) ไว้ในพระราชนิพนธ์เรื่องอธิบายวรรณยุกต์ นายบุญเตือน ศรีวรพจน์ นำลงพิมพ์ในวาสารศิลปากร ฉบับเดือนกันยายน-ตุลาคม 2544 ว่า
丹龙·拉差努帕亲王描述了(  ๊ ) 和(  ๋ ) 两个声调的使用，并由Boontuen Sriwornphot在《泰国艺术杂志》（2001年9月-10月）出版。

“ไม้ตรี (  ๊ ) กับไม้จัตวา (เอากากบาทไม้โทเดิมมาใช้) (  ๋ ) เมื่อครั้งสุโขทัยยังหามีไม่ แม้แต่มาถึงสมัยกรุงศรีอยุธยาเมื่อก่อนรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราชก็ยังไม่มีข้อนี้รู้ได้ ด้วยในหนังสือจินดามณีตำราสอนหนังสือไทยที่พระโหราธิบดีแต่งในรัชกาลนั้น มีโคลงบอกวรรณยุกต์ไว้บทหนึ่งว่า
( ๊ )和 ( ๋ )在素可泰时期并不存在，在阿瑜陀耶纳莱王时期前也不存在，在《Chindamanee》中有这样的记载：

สมุหเสมียนเรียนอรบรู้   วิสันช
忠诚学习，勤奋求知，
พิณเอกพิณโททัณ   ฑฆาตคู้
广泛涉猎，博览群书，
ฝนทองอีกฟองมัน   นฤฆหิต นั้นนา
二调符号和间隔符号， 代表着韵律，
แปดสิ่งนี้ใครรู้   จึ่งให้เป็นเสมียน
这八件事，谁能知晓， 便为学者。

ถ้าไม้ตรีไม้จัตวามีอยู่ในสมัยเมื่อแต่งโคลงบทนี้ก็คงบอกไว้ในโคลงด้วยแต่โคลงบทนี้อาจมีผู้แต่งเพิ่มเข้าในหนังสือจินดามณีเมื่อภายหลัง  ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งแสดงว่าไม้ตรีไม้จัตวามีช้าเข้ามาอีก ได้ให้ตรวจดูหนังสือลายมือเขียนในสมัยกรุงศรีอยุธยาอันมีอยู่ในหอสมุดสำหรับพระนครหลายเรื่องก็ไม่เห็นใช้ไม้ตรีหรือไม้จัตวา
在创作这首诗时，如果( ๊ ) 和( ๋ )存在，诗中应该有相关记载。然而，可能是后来的作者在《Chindamanee》中加入了这些符号。这更加显示了( ๊ ) 和( ๋ )的逐渐普及。可以从阿瑜陀耶时期在图书馆中保存的大城市手稿发现，并未发现使用( ๊ ) 和( ๋ )的例证。

มาพบหนังสือที่มีไม้จัตวาในบทละครเขียนครั้งกรุงธนบุรี และที่มีทั้งไม้ตรีและไม้จัตวามมาพบในหนังสือกฎหมายฉบับหลวงที่ประทับตราสามดวงเขียนในรัชกาลที่ 1 กรุงรัตนโกสินทร์เป็นเก่าแก่ที่สุดนี่ว่าด้วยเอาลายมือเขียนเป็นหลักพิสูจน์
目前，我们可以在吞武里王朝的剧本中找到使用这些声调符号的书籍，以及在却克里王朝一世王的律法书中找到同时使用( ๊ ) 和( ๋ )的书籍。这些书籍是最古老的，作为手写记录的主要证据。

แต่ยังมีหลักอย่างอื่นปรากฎอยู่ในกฎหมาย ‘ศักดินาพลเรือน’ (ฉบับพิมพ์) ตอนทำเนียบพวกสำเภาในกรมท่ามีชื่อเรียกตามภาษาจีนและผันด้วยไม่ตรีไม้จัตวาหลายชื่อ เช่น จุ้นจู๊ นายสำเภา และปั๋นจู๊ พนักงานซ่อมแปลงสำเภา เป็นต้น ส่อให้เห็นว่าไม้ตรีไม้จัตวาเกิดขึ้นแต่ก่อนสมัยกรุงธนบุรี น่าจะมีเมื่อตอนปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา คิดขึ้นสำหรับเขียนคำภาษาจีนเป็นมูลเหตุ”
然而，在印刷版的法律规定《萨迪纳国民》中，还存在其他证据。该法规涉及航海船只，使用中文术语，并用不同的声调符号表示，例如"จุ้นจู๊"、"นายสำเภา"和"ปั๋นจู๊"，这些符号代表船只修理和改装的工人。这表明( ๊ ) 和( ๋ )早在吞武里时代就存在，可能在阿瑜陀耶王朝时代末期开始用于书写汉字。

ปัจจุบันนี้ ถึงเราจะลองตัดไม้ตรีไม้จัตวาออกก็สามารถเขียนคำไทยที่จำเป็นต้องใช้ได้โดยไม่มีปัญหา จึงเชื่อได้ว่าไม้ตรีไม้จัตวาเกิดจากอิทธิพลภาษาจีนอย่างแน่นอน
现在，就算我们现在可以去除( ๊ ) 和( ๋ )，仍然可以正常书写所需的泰语，没有任何问题。因此，可以肯定地说，( ๊ ) 和( ๋ )的出现受到了中文语言的明显影响。

大家能想到哪些泰语词汇用了这两个声调符号吗？

声明：本文由本站泰语编译整理，素材来自silpa-mag，未经允许不得转载。如有不妥，敬请指正。